شگفتا

شگفتا وقتی که بود نمی دیدم    وقتی می خواند نمی شنیدم وقتی دیدم که نبود وقتی شنیدم که نخواند    چه غم انگیز است وقتی که چشمه ای سرد و زلال در برابرت می جوشد و می خواند و می نالد .تشنه آتش باشی و نه آب و چشمه که خشکید چشمه که از آن آتش که تو تشنه ی آن بودی   بخار شد و به هوا رفت و آتش کویر را تاخت و در خود گداخت و از زمین آتش رویید و از آسمان آتش بارید تو تشنه آب گردی و نه تشنه آتش  و بعد از عمری گداختن       از غم نبودن کسی که تا بود                از غم نبودن تو می گداخت